Düşündüm de benim panik hayatımın tek sebebi odur. By the way ben bir panik insanıyım bu sebeple araba kullanamıyorum. Panik ataklık bir durumum olduğunu sanmıyorum. Çarpıntılar yersiz endişeler derken teşhisimi kendim koymuştum: "Endişe bozukluğu". Tam anasının kızı dediklerindenim. Annemin geçenlerde gözünde bir arpacık çıktı. Yani bizi "arpacık o arpacık kızlar korkmayın" diye kandırdı. Bir arpacığın 10 gün gözde kaldığına bu yaşına kadar şahit olmamış evlatlar olarak bizim de şapşallığımız tuttu ve "hmm iyi, hadi bakalım" dedik. Sonra ablamın ntvmsnbcden telefonuna gelen mesajla dırıdırırın (yazması zor) kanlı göz tehlikesi! co con con co con (bu daha zor) Demem o ki annem ihmalkar bir insan, sağlığını önemsemez. Kendi kendinin doktorudur o. Bir de komiktir. Küçüklüğümüzden beri bize kendi kendinizin doktoru olun demiştir. Nasıl da karakter empozesi:) Bu empoze şekli baya bir etkili olmuş olacak ki ben kendi kendimin doktoruyum ve 25 senedir var olan "panik" durumumu (dikkat edersiniz ki hala panik atak ve türevleri demeye dilim varmıyor) "aman canımm biraz paniksem noolmuş" diyerek noolmuşun o larını yer yer uzatarak keyfime keyif katıyorum. Artık farkındayım ama bu durum 4-5 yaşlarındayken beni tuvalete kilitleyen bakıcı teyzeden kaynaklanıyor. Yalvarışlarımı hala unutamıyorum. Burada drama girmek istemezdim ama oldu bir kere. Piskopat kadın! Sebebi de neymiş efendim uyumamak için çok ağlamış. Şimdi gel gör beni teyze uyumak için gözyaşları döküyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder